กลางทุ่งนารกร้างทางตอนใต้ของบราซิล มีหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งที่ชาวบ้านยังคงยึดถือความเชื่อดั้งเดิมและหลีกเลี่ยงพื้นที่ “ต้องห้าม” ที่ไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้าไป—นั่นคือเขตของหุ่นไล่กาตัวหนึ่ง ที่มีประวัติศาสตร์ดำมืดฝังรากลึกกว่าร้อยปี

หุ่นไล่กานั้นไม่ใช่แค่กองฟางธรรมดา หากแต่เป็น “เครื่องจองจำวิญญาณ” ของชายผู้ต้องคำสาปจากยุคล่าอาณานิคม ชายผู้นั้นเคยเป็นทาสที่ลุกขึ้นสู้ แต่ถูกจับและประหารอย่างโหดเหี้ยม ท่ามกลางเสียงสาปแช่งสุดท้ายว่า “ข้าจะกลับมาพิพากษาพวกเจ้าทุกคนในวันที่พวกเจ้าลืมอดีต”

เมื่อกาลเวลาผ่านไป คนรุ่นใหม่เริ่มไม่เชื่อคำเล่าของคนเฒ่าคนแก่ และในปี 2024 กลุ่มนักศึกษาสารคดีจากเมืองใหญ่ได้เดินทางมายังหมู่บ้านแห่งนี้เพื่อเก็บข้อมูล “ตำนานพื้นบ้าน” โดยเฉพาะหุ่นไล่กาอาถรรพ์ พวกเขาล้อเลียน ถ่ายภาพ โพสต์ลงโซเชียล และฝ่าฝืนข้อห้ามทุกข้อ—รวมถึงการเข้าไป “สัมผัส” หุ่นไล่กานั้นด้วยมือเปล่า

นับจากคืนนั้น เหตุการณ์ประหลาดก็เริ่มต้นขึ้น เสียงฝีเท้าในทุ่งนาเงียบสงัด เงาร่างสูงโย่งที่ไม่เคลื่อนไหว แต่กลับขยับเข้าใกล้ในทุก ๆ เวลา พระจันทร์เต็มดวงกลายเป็นสัญญาณของความตาย และคนในทีมเริ่มหายไปทีละคน พร้อมกับร่องรอยฟางแห้งที่เหลือไว้ราวกับการ “สะกดรอย” จากสิ่งมีชีวิตที่ไม่ควรมีอยู่

พวกเขาเริ่มตระหนักว่า หุ่นไล่กาไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อกันนก แต่มันถูกสร้างขึ้นมาเพื่อ “ขังบางสิ่ง” เอาไว้ และตอนนี้…กรงนั้นถูกเปิดออกแล้ว

เพื่อเอาชีวิตรอด พวกเขาต้องหาทางย้อนรอยตำนาน ค้นหาคำสาปดั้งเดิม และทำในสิ่งที่ไม่มีใครกล้าทำมาตลอด 100 ปี—ยอมรับผิดในสิ่งที่บรรพบุรุษได้ทำ และหวังว่า “มัน” จะยอมให้อภัย ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป

Scarecrow (Espantaho) ไม่ใช่เพียงหนังสยองขวัญ แต่คือการเตือนว่า
อดีตที่ถูกฝัง…ไม่ได้ตาย มันแค่รอเวลาจะลุกขึ้นมา “ไล่ล่า” คนรุ่นใหม่ ที่ลืมรากของตนเอง.